Drie keer de schouwburg van het cultuurcentrum vlot gevuld krijgen met een publiek dat zonder morren het gure novemberweer trotseert? Van zo’n krachttoer kun je enkel kleppers als een Bart Peeters of een Kommil Foo verdenken, hoor ik doorwinterde cultuurhuisbezoekers denken. Niks daarvan. In Aalst lukt dat ook met de helft van Prinselijk Aalst. De helft, want op het podium stond dit weekend De Prinsencaemere met hun Revue. De andere prinsenhelft, de concullega’s van De Prinsengarde, is binnen twee weken aan de beurt. De 30^ste Revue van de Caemere? Dat verdient een review van onze reporter ter plaatse.

Weinig mensen die de zaal hier vanavond laten vollopen, verdenk ik ervan houders van een ‘De Werf Vriendenpas’ te zijn, afgaande op de zoektocht naar de juiste genummerde plaatsen en de luide “Ssssjjjjjjt!” waarmee het publiek zichzelf tot stilte aanmaant wanneer de zaallichten dimmen. Net dat maakt de krachttoer van de Caemere nog mooier: een nieuw publiek wordt op z’n wenken bediend.

Hoe de Prinsencaemere dat voor elkaar krijgt? Door lokaal talent samen te brengen en iets typisch Aalsters te creëren. Daarbovenop? Veel plezier en camaraderie uitstralen met een dikke vleug nonchalance.

De slappe lach van de zwette maan

Het thema van de revue is ‘nor de mert’. En daar valt duidelijk veel over te zeggen: meer dan drie uur lang volgt een reeks van een dertigtal sketches en liedjes elkaar op waarbij de Grote Markt steeds als decor dient. Of zoals Wim Delclef het in het openingsnummer bezingt: “Ons fiere groeite mert, ons kloppend ert”. Dat doet hij trouwens verkleed als zwette maan Dirk Martens vanop een sokkel waar hij tot de eerste decorwissel, twee sketches en evenveel nummers later, post blijft vatten. Het openingsnummer heeft meteen een hoog musicalgehalte wanneer het podium vol zingende prinsen staat die, net als de danseressen, ook nog eens hun beste dansmoves bovenhalen. Een binnenkomer van formaat die duidelijk door iedereen wordt gesmaakt.

Het eerste lachsalvo van de avond is trouwens voor Den Bremt die ongegeneerd een (geïmproviseerd?) pisken tegen de sokkel van de zwette maan doet. Dirk Martens doet intussen tevergeefs zijn best om in zijn rol te blijven. Voor hij zijn sokkel verlaat, brengt hij een eerste rustmomentje in de show: een ballad waarin hij met fantastische stem bezingt hoe het standbeeld sinds 1856 ziet hoe op de Grote Markt alles de revue passeert. Yvan De Boitselier krijgt de zaal dan weer zonder moeite mee in het eerste meeklapmoment van de avond met zijn nummer ‘ertendief’. Er zullen er nog veel volgen.

Zaterdagmarkt en koisploeg

Een centrale rol in de sketches is weggelegd voor de zaterdagmarkt: Jurgen Cooman baat het viskraam “’t Voil Visken be Mil” uit, Yordi Ringoir verkoopt als René CD plaatjes en Kenny D’Hondt en Chris – den Baal – Baeten nemen het groenten- en fruitkraam voor hun rekening met een lied over de zaterdagmarkt.

Een andere vaste waarde in de reeks sketches: het onafscheidelijke duo Gary en Bremt. Als medewerkers van de koisploeg en de groendienst zorgen ze ervoor dat de Grote Markt er proper bij ligt en dat een nieuwe lading stenen voor het rond punt wordt geleverd, inclusief de door Dozje gedoneerde nierstenen.

Spot en satire vanuit de zaal

Wat er nog zoal wordt bezongen in de Revue? De Grote Markt als decor voor de drie C’s: Carnaval, CIRK! en het Criterium. Voor dat laatste presenteert Alex De Kegel het interactief spel Baleke Smoit, het Oilsjters alternatief voor de kermisklassieker Kamelenderby waarbij het publiek balletjes naar één van drie doelen moet werpen. Hoe meer balletjes een doel raken, hoe sneller de drie coureurs die aan het plafond hangen, naar beneden komen. Hilariteit alom in de zaal. Voor het spel zelf, maar ook voor wat volgt: het publiek blijft maar balletjes richting podium gooien, waardoor de opkuis langer duurt dan verwacht. Intussen passeren alle woordspelingen met ballen de revue. De spot en satire, die mag in Aalst ook al eens vanuit de zaal komen.

Is met zo’n show de Caemere aan het solliciteren voor een vierde Oilsjterse C?

Godsdienstige dancebattle

Een ander moment waarop de zaal uit z’n dak gaat? Wanneer de wereldgodsdiensten zich verenigen op de planken. Het begint met het brengen van eieren naar de Arme Klaren als offer voor goed weer tijdens Vastelauved. En het escaleert als vanzelf in een religieuze dancebattle. Als het van de moves afhangt, zullen we ons thermisch ondergoed thuis mogen laten op 2, 3 en 4 maart. En alsof één dansmarathon niet volstaat, doet Michel Picqueur er nog een schepje breakdancemoves-voor-gevorderden bovenop.

Prins Sjalen en de finale

Maakte ook zijn opwachting tijdens de Revue: Prins 2025 Sjalen. Twee keer nog wel: de eerste keer zette hij “’n Ajoin zen droeimen” in pyjama in vanuit een decorkist, de tweede keer zetten nonkel, tanteke, metjen en kleine Zorro de boel op stelten met “Lossendeer”. En twee keer genoot het publiek zichtbaar. Hier en daar probeerde iemand in het publiek dapper de hoogste noten even zuiver te halen als Sjalen zelf, met wisselend succes. Zijn verkiezingsshow heeft duidelijk indruk gemaakt.

Meteen na het optreden van Prins Sjalen was het tijd voor de finale. Tijdens het nummer “Ego of pretensje” lieten de leden van de Caemere in eigen hart en boezem kijken: “de glimlach van de mensjen, doorveer koisen weir ons tien’n oit.” Een indrukwekkend sluitstuk van een kwalitatieve show.

Samen zoeken naar de pointe

De revue was zoals we het noemen een klassieke show, zoals we vaak terugzien op het podium van de Verkiezing Prins Carnaval: een geslaagde combinatie van humor en straffe songs. Het was een aaneenrijging van muzikale hoogtepunten. Denk maar aan het nummer “Zie na”, even doorleefd als breekbaar gezongen door Bart De Nijs, op de tonen van Voilà waarmee Barbara Pravi voor Frankrijk nog de tweede plaats op het Eurovisiesongfestival behaalde.

Heel soms primeerde in de meer dan drie uur durende show de kwantiteit boven de kwaliteit. Bij sommige sketches had ik Sint-Maarten verdiende platte rust in Spanje gegund, en het 40 jaar getrouwde koppel een feestje in intieme kring, in plaats van een plek op de planken. Maar reden tot klagen is het niet.

Hoe meer het einde naderde, hoe meer de pointe al eens zoek was, maar het publiek zocht graag mee. En zelfs het worstelen met een weerbarstige pruik, vallende mijter of een snor die op half zeven stond, wisten de rasartiesten weer in te kleden alsof het zo hoorde. En in passant de draak steken met elkaar, of de tegenspeler verrassen met een stukje improvisatie, dat droeg bij aan het plezier van zowel de prinsen op het podium als de mensjen in de zaal. Was de show platgerepeteerd? Zeker niet. Maar er is ook niemand die dat vraagt.

Prinsenhoedje af voor iedereen die zijn steentje heeft bijgedragen aan deze revue. De volgende editie van het Oilsjters Zangpalois is gepland op 28 en 29 november 2025 in de Oktoberhallen. Ook die zaal zal de Caemere moeiteloos vullen. In mijn agenda staan die data alvast genoteerd.